"Billy Elliot" to rzeczywiście film, który zasługuje na uznanie kinomanów, a jego oscarowe aspiracje nie wydają się zbytnio przesadzone. W największym skrócie jest to wytrawnie opowiedziana historia chłopaka odnajdującego swoją pasję życiową - balet. Niewątpliwie całą tę historię uszlachetnia osadzenie jej w ramach realiów górniczego miasteczka północnej Anglii - w czasie ostrego kryzysu związanego z radykalnymi reformami premier Thatcher. Sam Billy wywodzi się z rodziny, która dotknięta ciężkim palcem losu boryka się z pogłębiającą się biedą i narastającymi frustracjami. Kiedy rola społeczna młodego Elliota wydaje się być już przeznaczona, budzi się w Billim coś, co pozwala mu "czuć się jak elektryczność". Prawdziwa, naturalna i autentyczna pasja do tańca. Na przekór całemu światu i panującym stereotypom Billy odnajduje fascynację w balecie. Wszystko to jest podkreślone doskonale dobraną muzyką do filmu. Króluje T. Rex z M. Bolanem ale można też usłyszeć brytyjskich buntowników spod znaku The Clash czy The Jam... taka mała podróż sentymentalna. "Billy Elliot" to film kipiący emocjami. Przedstawiony tu gniew i bunt przeplatają się ze szczerą przyjaźnią, tolerancją czy głębokim poświęceniem. Stanowi to kompozycję, która powinna zadowolić zwolenników prawdziwego kina.